Na een voormiddag van hard werken, maken we in de namiddag tijd voor projectvoorstellingen. Gustave, Siebert en Raoul hadden het over vliegtuigen. Het werd een interessante uitleg. Er werd goed geluisterd en er werden veel vragen gesteld. De papa van Gustave was er ook bij. Hij kwam eigenlijk een klarinet brengen, maar mocht natuurlijk ook meekijken naar het project.
We hadden nog meer bezoek. Demcy was er ook. Zij leidde een bezoekster rond uit Roemenië: Gabriele Lupu. Zij keek aandachtig naar hoe het er in onze klas aan toe ging en wist zelf ook nog een en ander te vertellen. Na de voorstelling zou Gustave dan klarinet spelen. Maar toen gebeurden er enkele vreemde dingen. De papa van Jozefien stond er plots. Die was natuurlijk welkom om naar de projecten te kijken, maar zijn komst was toch onverwacht. Toen wilde Monica naar het toilet, maar dat bleek eigenlijk een smoes. Gustave verklaarde alles: hij zou niet alleen optreden: ook Monica en Jozefien zouden meespelen, op respectievelijk de viool en de cello. De instrumenten werden dus door de papa’s gebracht en waren toen even verborgen in de klas van Esmeralda. Het leek wel een samenzwering! Maar met een mooi doel: voor een groot en toevallig ook internationaal publiek bracht het drietal een verrassend optreden.Een drukke dag voor de drie muzikanten, want na Gustave mochten nu ook Jozefien en Monica hun project over de fiets voorstellen. Dat deden ze buiten, met de fiets aan de hand. Ook zij brachten een boeiende uitleg waar ernstig naar geluisterd werd.
Na deze drukke, goedgevulde en ook wel verrassende dag, was er nog die brief...
Vrijdag 25 april
Vandaag kwam ik erg opgetogen de klas binnen. Ik had een mooie brief ontvangen: ‘U bent genomineerd als één van de kandidaten voor ‘De leraar van het jaar!’. Wie u nomineerde moet nog een verrassing blijven.’ stond er in de brief. Toen ik dat in de klas bekendmaakte, zag ik toch enkele glunderende gezichtjes. Wie wist er meer van? Het maakt nog niet uit, maar er mocht wel getrakteerd worden. In de namiddag deelde ik snoep en chocolade uit.
Na een dictee en een uurtje rekenen, trokken we naar het zwembad. Onderweg werd zoals gewoonlijk van mij verwacht dat ik de wandeling veraangenaamde met een verhaal. Het ging over een dorp waarvan de burgemeester elke dag een gekke wet bedacht. Een verhaal vol onzin, zoals wel vaker.
In de namiddag waren er nog twee projectvoorstellingen. Resart, Arbaaz en Pavol gebruikten een bordschema om ons te tonen hoe telefoon- en gsmverbindingen tot stand komen. Daarna legden Gülsüm en Joyce uit hoe de luchtballon werkte. Gülsüm had ook zelf een luchtballon gebruikt, maar die kon niet opstijgen.
Na de traktatie was er nog een uurtje vrij werk. Charaf en Niklas wilden graag hun werkstuk afmaken. Gustave stelde voor een nieuwe placemat te tekenen. De stickertjes die bij de Yeti zaten, boden alvast inspiratie. Ik bracht ook een nieuw gezelschapsspel mee: Blokus. Leander en Jozefien waren zeer geïnteresseerd.
Eigenlijk was dit een gewone, maar toch bijzondere dag. De brief zorgde voor een goed humeur bij iedereen en dat had effect op alles wat we deden. Het mooiste was wel het einde van de dag: om 15u25 was de schooldag voorbij, maar niemand maakte aanstalten om op te ruimen of naar huis te gaan. De deur werd open gezet en nog een keer klonk het: ‘het is tijd! Jullie mogen naar huis.’ Er stonden zelfs al ouders aan de deur. Maar iedereen werkte of speelde rustig door.
Een klas waarin op vrijdagavond niemand naar huis wil... Te mooi om waar te zijn? Mooie job, leerkracht.
Klas Sven - De Vlieger
Meer nieuws uit onze klas: hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten